Ο όρος αυτός αναφέρεται σε ένα σχετικά ευρύ φάσμα επεμβάσεων που σχετίζονται τόσο με την ακράτεια ούρων, όσο και με άλλες παθολογικές καταστάσεις της γυναικείας πυέλου, κυρίως της πρόπτωσης της μήτρας, της κυστεοκήλης, της πρόπτωσης κολπικού θόλου και εντεροκήλης.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα προβλήματα δεν είναι μεμονωμένα, αλλά πολλαπλά και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη λήψη ιστορικού και την κλινική εκτίμηση, ώστε να επιλεγεί η κατάλληλη επέμβαση για την κάθε περίπτωση. Σκοπός μας είναι να έχουμε ικανοποιητικά αποτελέσματα τόσο σε κλινικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο, καθώς τα προβλήματα που σχετίζονται με το πυελικό τοίχωμα επιβαρύνουν σημαντικά και σε πολλούς τομείς την ποιότητα ζωής των γυναικών.
Οι παθήσεις αυτές (με εξαίρεση την ακράτεια ούρων που μπορεί να έχει και άλλα αίτια) οφείλονται σε χαλάρωση του πυελικού τοιχώματος. Το πυελικό τοίχωμα αποτελείται από στρώματα μυών και συνδέσμων οι οποίοι εκτείνονται από το ηβικό οστό μέχρι πίσω την κάτω μοίρα της σπονδυλικής στήλης και εγκάρσια από δεξιά προς τα αριστερά. Όταν οι μυς αυτοί είναι υγιείς, τότε στηρίζουν καλά την ουροδόχο κύστη, την μήτρα και την τελική μοίρα του εντέρου.
Ένα ποσοστό γυναικών σε κάποιο στάδιο της ζωής τους θα παρουσιάσει μια δυσλειτουργία στο πυελικό τοίχωμα. Αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε γυναίκα, σε οποιαδήποτε ηλικία. Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην εμφάνιση αυτού του φαινομένου. Αυτοί μπορεί να είναι γενετικοί, ανατομικοί, να έχουν να κάνουν με κάποια πρόσφατη η παλαιότερη νόσο ή φαρμακευτική αγωγή, τον τρόπο ζωής και φυσικά με το μαιευτικό ιστορικό της ασθενούς.Το βέβαιο είναι πως η χαλάρωση των συγκεκριμένων μυών έχει σαν αποτέλεσμα την πρόπτωση της μήτρας, του κόλπου ή των κολπικών τοιχωμάτων και την ακράτεια των ούρων. Δυστυχώς η ακράτεια των ούρων, αλλά συχνά και οι πρόδρομες καταστάσεις, αποτελούν ακόμα και σήμερα ένα ταμπού για την σύγχρονη γυναίκα, η οποία δεν αναφέρει τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζει στον γυναικολόγο της, με αποτέλεσμα να καθυστερεί η διάγνωση και η αντιμετώπισή τους.
Η πρόπτωση βεβαίως γίνεται αντιληπτή από το γυναικολόγο κατά τη διάρκεια της εξέτασης, επομένως είναι σημαντικό να μην αμελούμε την τακτική διενέργειά της. Σε αρχικά στάδια είναι δυνατή μία συντηρητική αντιμετώπιση και πολλές φορές επιτυγχάνονται πολύ καλά αποτελέσματα με την εκγύμναση των μυών της πυέλου. Σε πιο προχωρημένα στάδια, η χειρουργική αντιμετώπιση αποτελεί σχεδόν μονόδρομο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ουρογυναικολογικώνεπεμβάσεων -σε μεγαλύτερη ηλικία- είναι απαραίτητη η αφαίρεση της μήτρας. Σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται λόγω άμεσης σχέσης της με το πρόβλημα της ασθενούς, και σε κάποιες άλλες για πρακτικούς λόγους πρόσβασης σε συγκεκριμένους ιστούς.
Σε περιπτώσεις μεμονωμένης πρόπτωσης της μήτρας εξετάζεται η δυνατότητα τοποθέτησης ειδικών πλεγμάτων λαπαροσκοπικά, ενώ δεν είναι απαραίτητη η αφαίρεση της μήτρας.
.Η πιο γνωστή και «κλασική» προσέγγιση περιλαμβάνει την λεγόμενη ανάρτηση κατά Burch, η οποία όμως θεωρείται από πολλούς ξεπερασμένη. Μία πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση, αλλά εξίσου κλασική, περιλαμβάνει την κολπικήαφαίρεση της μήτρας με πρόσθια και οπίσθια κολπορραφία και ιεροκολποπηξία.
Τέλος υπάρχει μία μεγάλη πληθώρα πλεγμάτων και ταινιών ελεύθερης τάσης , τα οποία μπορούν να τοποθετηθούν με διάφορες τεχνικές(ΤVT,TVT-O), και τα οποία αποσκοπούν στην ανάρτηση της ουρήθρας και, κατά συνέπεια, στη διόρθωση της ακράτειας.
